[…] Μονήρης και διαρκώς αυτοπυρπολούμενος, θύμα της γνωσιολογικής του οδύνης γύρω από έναν κόσμο a priori κατεστραμμένο και αποκρουστικό, παρηγορεί τον εαυτό του και τον αναγνώστη μόνο με την άτεγκτη Αλήθεια που κομίζει. Κι ακόμα βέβαια τον παρηγορεί με την τεχνικό-τατη, δονούμενη μουσικότητα της εκφραστικής του.

Ένας ποιητής που ασκείται υπέροχα επί χρόνια στο χείλος του γκρεμού, σε ύφος, κατά την αρχαία έννοια, υψηλόν, και με αυστηρότατους τους όρους του παιγνίου του προς τον αναγνώστη, μας προσφέρει έναν μαύρο μα και ολάνθιστο λειμώνα ενδοσκόπησης∙ ενδοσκόπησης της οποίας, σύμφωνα με την προτροπή του Μάρκου Αυρηλίου, ο Παπαγεωργίου είναι ακέραιος και εντατικά οπαδός: Ένδον σκάπτε∙ ένδον γαρ η πηγή του του αγαθού, και αεί αναβλύειν δυναμένη, εάν αεί σκάπτης.
Διαβάζω τον Παπαγεωργίου ως έναν, κατά Εγγονόπουλο, ελεύθερο, γενναίο και δυνατό.

Γιάννης Βαρβέρης
(Αυγή της Κυριακής, 21.11.2004)